Een enorm verantwoordelijkheidsgevoel en nogal wat belemmerende overtuigingen zorgden ervoor dat ik me jarenlang aan mijn omgeving aanpaste als een kameleon. Want: ik redde me wel. Het was mijn manier om een veilige ruimte voor mezelf te creëren tijdens en na het opgroeien met een moeder met een bipolaire stoornis.
Pas veel later leerde ik om zélf ruimte in te nemen. Dat was een proces van jaren, met periodes van worstelen en zoeken. Ik was mijn leven lang eigenlijk altijd bezig met zelfonderzoek om sterker te worden. Het ontmoeten van mijn grote liefde, het overlijden van mijn moeder en een burn-out lieten me uiteindelijk inzien dat mijn copingmechanismen niet meer werkten voor me. Dat verandering nodig was. Ik leerde om mezelf op de eerste plaats te zetten en me kwetsbaar op te stellen.